tıkla şimdi buraya tıkla tıkla korkma:))
eve döndüm ben. artık beni burada arama:))

Yine bir sabah yine sorunlar. Her gün bir sürü insanla kavga etmek zorunda kalıyorum. Terbiyemi hiç bozmadan ama:) Eskiden beri ailem benim cadı olduğumu söyler. Bende inanırım onlara. Beni iyi en tanıyan insanlar onlar sonuçta. Hele ozi, ona sorsanız, dünyada benden daha aksi insan yok. Gelgelim bakıyorum şöyle etrafımdakilere. Yahu ben ne terbiyeli ne sakin, ne uzlaşmacı bir insanım. Hadi bakalım çık işin içinden. Kimlik karmaşası yaşar oldum valla sonunda. Ben kimim???

Acayip yoğun günler yaşıyorum iş yerinde. Olsun şikayetim yok. Ne yapalım patron eve dönmek yok dedi. Çalışıcaz.

Yarın annem geliyor. Tam 4 aydır ayrıyız. Hiç bu kadar uzun süre ayrı kalmamıştık. Onları İstanbul'a taşımak istiyorum. Oziyle elimizden gelen baskıyı yapıp ikna edeceğiz. Dua edin ikna olsunlar. Hemen üst katıma yerleştirip annesi ile aynı şehirde yaşayan bir kadın konforu yaşamak hayalindeyim:)

Bu sabah Rişeli biraz sıkıştırdım. Ağladı. Şu anda yaptığım işin bana kattığı ilk şey insan çalıştırmayı öğrenmek oldu. Eskiden yanımda çalışan kadınlar kendilerini bir süre sonra evin ikinci hanımı zannediyorlardı. Ama artık......

Kötüyüm ben kötüyüm kötüyüm kötüyüm herkesi hasta eder bezdiririm bezdiririm :)

süpraayyyzzzz:))

malesef kış geldi. akdenizli kanım senelerdir istanbulun kışına alışamadı. sıcağı, güneşi, mavi gökyüzünü kalbimde taşıyorum. bu isli puslu yağmurlu havalarla aram hiç iyi değil. dolayısıyla bir süredir depresif ezero tarafından ele geçirildim yeniden. ama atlattım sanki. bu gün tüm o kasvetli havaya rağmen neşeli olabildim. bakalım yarın sabah nasıl hissedeceğim.
bu sabah işe gittiğimde takvimi görüp kısa süreli bir şok geçirdim. zaman nasıl hızla geçiyor. işe başlayalı 8 ay olmuş mesela. sonra her sabah büyük böcüğü uyandırırken 2.250 gr doğan o küçücük bebeğin nasıl olupta bu boyutlara ulaştığını düşünüyorum. aralık ayına bir ay kalmış 12 yıldır evliyim. geçen ay 35 yaşıma bastım (acaba bu depresif halim bu nedenle mi?). hoş hala 27 hissediyorum. ben orada takıldım kaldım:) ama ayna her sabah makyajımı yaparken zorlama 27 görünmen zor biraz diyor.
belki bu yüzden bu gün neşeliydim. saçma gelebilir belki bu söylediğim. bir de şöyle düşünmek gerek. zaman hızla akıp gidiyor. bizse bir sürü küçük ayrıntının peşinde kendimizi paralayıp duruyoruz. oysa o kadar az zamanımız var ki. tüm dert edindiklerimiz değil belki ama bir çoğu anlamsız işte. sağlıklımısın, çocukların sağlıklımı, karnın doyuyormu, başını sokup uyuyabileceğin bir evin var mı, evet işte o zaman mutsuzlukla ilişki kurmana gerekte yok.
ay inanamıyorum nasılda pozitif şeyler yazmışım. ama dedim ya bu gün böyle hissediyorum. keşke hep böyle kalsam.
hayatım aynı şekilde akıp gidiyor. sabahları uyanıyorum böcükler gidiyor önce. sonra kendimi atıyorum dışarı. akşama kadar kimi zaman sıkıntıdan bayılarak kimi zaman sıkılmaya bile vakit bulamayarak geçiyor. sonra market sonra ev. böcüklerle savaş. küçük böcükle yazı çalışması. böcüğün iki çizgi çizip kolum yoruldu, gözüm ağrıdı sızlanmaları. sonra uyku savaşları. tv. uyku. hepsi bu.
riezele iyice alıştık. hoş ingilizcesine hala alışamadık ama. benim dilimin tutukluğu geçti sonunda. senelerce ingilizce eğitimi aldım ama konuşamadım. şimdiyse geçen sabah kendimi ingilizce düşünürken yakaladım. şok. evet ingilizce düşünmek çok komikti:) neyse riezel hala bizi otelde yaşıyor hissi ile ağırlıyor evimizde. bu rahata çok alıştık. giderse ne yapacağız bilmem. bir fincan çay bile almaz olduk kendi kendimize.
eh işte bi süprayz yaptım yazdım. bakalım bi daha ne zaman yazarım.....